Zenon Plech był niewątpliwie wybitnym żużlowcem. Ale dla mnie, jako Jego wieloletniego przyjaciela, znacznie więcej znaczył po prostu jako człowiek. 
W maju 1969 roku, podczas naboru do szkółki żużlowej prowadzonego przez Andrzeja Pogorzelskiego w Stali Gorzów, na liście aż 136 kandydatów znalazły się m.in. nazwiska Plecha i Nowaka. Od tego czasu zaczęła się nasza przyjaźń, która trwała do końca dni Zenka. Spotykaliśmy się praktycznie codziennie. W warsztacie podczas pracy przy sprzęcie czy w czasie treningów i meczów na torze. Los splótł nasze życiorysy na zawsze. 

Zenek był postacią wyjątkową. Sprawny fizycznie, odważny, silny psychicznie – wiedział czego chce. Nade wszystko jednak pogodny i dowcipny. Z każdej sytuacji potrafił zażartować, rozładowując często stres, który towarzyszy startom na torze żużlowym. 
Pamiętam jak kiedyś, przed meczem ligowym, podczas odprawy, stałem obok Edwarda Jancarza. I – do dziś nie wiem jak i kiedy – Zenek założył nam… kajdanki. Ze skutymi rękami wyszliśmy do prezentacji. Kluczyka oczywiście nie było, znalazł się dopiero przed pierwszym wyścigiem… 

Odkąd poruszam się na wózku inwalidzkim, Zenek zawsze witał się ze mną w osobliwy sposób. Zachodził od tyłu, a następnie łapał i wykręcał moje ucho. Podobną sytuację przeżyłem podczas Jego pogrzebu. Aż mnie ciarki wtedy przeszły. Tak przywitał się ze mną syn Zenona – Krystian. A może to Zenek pożegnał się ze mną w ten sposób. Jego odejście bardzo przeżyłem. Została jednak masa wspomnień, które ożywają, gdy oglądam ten wyjątkowy album.